Veldkantkermis 2021

DOOR SOFIE LOOTS – FOTO’S HERMAN ROCHE, BRUNO VANDEVYVERE, SOFIE LOOTS

Veldkantkermis betekent voor mij, Sofie, ‘een rondrit’. Vorige keer lieten mijn passagiers bij de aankomst van de rondrit horen: “Jammer dat de rommelmarkt al opgeruimd is. We hadden ze nog graag bezocht.” Dat heb ik onthouden, en ook de organisatoren leken het gehoord te hebben. Ik had vooraf tijd voorzien voor een bezoek aan de rommelmarkt, en de rondrit was ingekort, zodat de marktkramers tijdens onze korte afwezigheid niet de kans zagen hun koopwaar snel in te laden en te verdwijnen.

Nietsdoen en bijpraten

Bij de Veldkantkermis hoort nog meer: er staan echte kermisattracties en drank- en eetstalletjes. Wie daar verkoeling vond voor het vertrek van de rondrit, vond niet altijd nog de zin om op zoek te gaan naar een briesje wind door de zijruitjes in een ritje op lage snelheid over zand- en kasseiwegen doorheen kleine dorpskernen. Daarom nestelde de witte 96 tweetakt zich in het rijtje naast de blauwe Sonett II V4, die net terug was van zijn verkenningstocht, de rode 96 V4 en de jubileumzilveren 96 V4. Nietsdoen en bijpraten mag toch op een zondagnamiddag? En ook op zoek gaan naar de andere Saabs in de wei, zoals de beige 96 in rally-uitvoering, de 900 driedeurs en wel zeker drie 900’s cabrio.

Uitkijken is de boodschap

De Carolinablauwe 99 liet de oude tractoren voorgaan: indrukwekkend grote wielen wentelden voorbij, in de juiste richting gestuurd door stoere dames vanop hun hoge troon en door gebruinde heren in hun open cabine. Omdat je voor de rondrit mocht vertrekken wanneer het je paste, hoefde je niet aan te schuiven achter trage voertuigen, maar het roadbook was wel zo opgesteld, dat je de andere deelnemers kruiste. En door het beurtelings verkeer moesten we dan toch wachten tot de Massey Fergusons, Deutzen en Fendts de verkeersgeleider voorbij gereden waren. Veel vlotter ging het kruisen met de oude motoren, maar door de open raampjes kwam van alle kanten motorgeluid op je af, zodat het een hele oefening voor je nekspieren was, om de voortbrenger van het geluid te vinden. Ik vond de oude motoren niet zo zichtbaar als de hedendaagse versies. Samen uitkijken was de boodschap.

Dat kruisen met de andere deelnemers deed ons soms twijfelen of we de weg juist gevolgd hadden, maar het roadbook was zo duidelijk dat we geen fout konden gemaakt hebben. De herkenningspunten waren dan ook erg zichtbaar: het kanaal, de vaart, een autosnelweg, in het oog springende kerken, monumenten,… Alleen op het uitzichtpunt naar Brussel herkenden we geen enkel Brussels gebouw, maar een wijds uitzicht op grote hoogte hadden we wel bereikt, zonder dat de 99 daarvoor van zijn derde en hoogste versnelling terug moest schakelen.

Terug op het parkeerveld sloot de 99 aan in de rij, want zelfs in de late namiddag kon de drukte alleen vlot verlopen in rijen, ook aan de bonnetjesverkoop en de drankentent. Het leek wel alsof wij als eersten huiswaarts keerden, nadat we gezien, geproefd en gedaan hadden wat ons plezierde.

Bedankt aan Herman en zijn team voor de vlotte organisatie!